De vergissing van Descartes

Marieke Wilens op LinkedIn, april 2025

17 jaar geleden kreeg ik bij afronding van mijn stage klinische psychologie het boek ´De vergissing van Descartes´van Damasio. Treffend; terugkijkend was ik toen´een wandelend hoofd’ en me daar niet van bewust. Wel had ik last van belemmerende angsten. De samenhang werd me later duidelijk.

Hoewel het boek toen ongelezen in de kast bleef staan – te confronterend nog – heb ik sindsdien verschillende vormen van innerlijk werk gedaan. Ik sta nu gelukkig bewuster en stabieler in het leven; meer in contact met wat ik voel, meer zicht op de oorsprong van mijn angsten en ik heb daarin wat kunnen helen.

In het Pesso opleidingstraject ga je zelf ook (weer) in proces, door het oefenen op elkaar tijdens de opleidingsdagen, leertherapie, intervisie en supervisie. Dat brengt me merkbaar nog weer een (grote) stap verder.

> Door de basisoefeningen sta ik meer en sneller in contact met mijn beleving; Ik merk nu in een situatie ter plekke beter op welke uitwerking het heeft op mij (in plaats van achteraf) waardoor eerder keuze-ruimte ontstaat. Voorheen had ik een context van veel tijd, ruimte en veiligheid nodig om mijn gevoel toe te laten. Nu kan ik hier in verschillende omstandigheden makkelijker bij.

Meer nog maken de structures veel indruk

> De ‘getuige figuur’ die woorden geeft aan wat ik voel kan me diep raken. Zowel door de erkenning die dit geeft, het gezien worden, als dat het me helpt om te onderzoeken waar de kern van de pijn precies zit.

> het visueel in de ruimte brengen van personen en gebeurtenissen dmv voorwerpen brengt me inzicht en verdieping op emotioneel niveau

> Het werken met ideaalfiguren die lijflijk contact maken helpt me om ‘oude’ angsten / emoties toe te laten. In één van de structures begon mijn hele lichaam te trillen in de letterlijke ‘holding’ van ideaalfiguren. Dit klinkt wellicht heftig of beangstigend, maar is – voor mij althans – juist heel bevrijdend en veilig geweest. Daarna werd er een diepe innerlijke rust voelbaar.

> In een structure werk je toe naar een ‘antidote’ - dat wat je eigenlijk nodig had gehad in de context die je gevormd heeft. Dat de antidote via verschillende zintuigen binnenkomt (lijflijk voelen, zien en horen), zorgt ervoor dat het me bijblijft. Als er nu een situatie is die angst oproept, zie ik weer de ogen van mijn groepsgenoten in hun rol voor me, die me met een mix van liefde, vertrouwen en aanmoedigend plezier aankijken. Ook ‘hoor’ ik dan de helpende boodschappen weer en voel ik de steun van hun handen om die van mij.

> Ik merk dat de automatische angstige gedachtenpatronen er deels nog zijn, maar dat mijn lichaam hier veel minder op reageert. Dit maakt de drempel lager om iets wat beangstigend is toch te gaan doen, mét angst.

Sanny van Essen op LinkedIn, april 2025

Cliënten hebben soms de indruk dat een hulpverlener/ therapeut zelf geen issues heeft. Uiteraard zijn we net echte mensen en ook ik als therapeut kijk m'n kwetsbaarheden aan. Met name wanneer ik die in het werk tegenkom ( overdracht), want ik wil mezelf helpen en de cliënt vrijmaken van mijn projectie.
Met Pesso Boyden lichaamsgericht werken, heb ik een krachtige tool daarvoor in handen die ik toepas in de praktijk én zelf onderga. Het maakt je eigen lichaamssignalen en beleving belangrijk en geeft betekenis. Het gaat verder waar intervisie en supervisie ophouden. Wil jij ook verdieping? Ervaar het in een kortdurend lichaamsgericht programma.